Uzun zamandır yazılarıma bir ara vermiştim çünkü Mart tutulmalarıyla birlikte hamile olduğumu öğrendim. Hamileliğim sadece 7 ay sürdü ve kızımı Güneş tutulması günü kaybettim. Hala yas dönemindeyim ama yazmak bana her zaman şifa olduğu için elim kaleme gitti ve yaşadıklarımı paylaşmak istedim. 

Evlat acısının acıların en büyüğü olduğu söylenir. Benim acımdan çok daha büyük acılara sahip olan insanlar var, biliyorum.. ama yine de bu acının bana kazandırdığı empati duygusuyla kalbimin hiç ulaşamadığım kadar derin bir yerine ulaşabildiğimi hissediyorum. 

Acılar olgunlaştırır.. büyütür.. karanlığı aydınlatır. Loğusalık dönemi hiçbir zaman için kolay geçmez. Sonuçta ruh boyut kapısını araladı mı, bunun çeşitli bedelleri olur. Benim bedelim biraz daha ağırmış. Hem loğusalığın aşamalarından geçiyorum, hem de bir bebeğim yok. Göğüslerim sütle dolu ama kucağımda besleyeceğim bir canım yok. Her günüm ayrı bir can acısı, ayrı bir kalp ağrısı. İnsanın içi sızlıyor ama yapacak bir şey yok. Zaman her şeyin ilacı. Acının geçmesi için beklemekten başka çarem yok. 

Bebeğimin son anda neden dünya boyutundan vazgeçtiği bizim için daima bir sır olarak kalacak. Manevi sebeplerini hissedebilsem de, gerçeği ancak ölüp, cevaplara kavuşabildikten sonra öğreneceğim. Yine de bu bebeği bana getiren tutulmalar olduğu için ruhumun aslında bir hazırlık sürecinden geçirildiğini hissediyorum. 7 sayısı daima inisiyasyonun, Satürn'ün sayısıdır. Belki de bu hazırlık süreci sadece benim için değildir.. Belki de aynı zamanda benimle benzer bir yolculukta olan ve bu yazıma denk gelen senin içindir. 

7 ay boyunca yaşadıklarım, öğrendiklerim ve kaybettiklerim.. her şey bana bir miras bıraktı ve sanki içimdeki ses bu mirası paylaşmam gerektiğini fısıldıyor. Henüz bunu nasıl yapacağıma dair bir planım olmasa da, teslimiyet içerisinde ve akışta bir şeylerin elbet doğumu gerçekleşecektir. Umarım bu yeni serüvenimde yanımda kalmaya devam edersiniz ve umarım yazılarım karanlıkta kalanlara mum ışığı armağan etmeye devam eder.